Zoals jullie misschien wel al weten of vermoeden, ben ik geen zweverig persoon. Ik zoek overal de wetenschappelijke feiten, als het maar enigszins mogelijk is.
Vandaag tijdens het lezen van sommige berichten op Facebook, overkwam me echter het gevoel dat sommige mensen hun schildklier haten omdat die compleet uit balans is. Het is heel gemakkelijk om je boosheid te gaan richten op een klier die jou niet goed doet voelen. Ik zeg ook wel eens hoor, die k* darmen, als die weer eens opspelen (vooral tijdens een dagje uit of zo). Ik weet dan echter ook dat mijn eigen schuld is, dat ik teveel koekjes (voorbeeld) heb gegeten- het is gemakkelijk. Ik weet dat ik dat niet meer moet doen, meestal dan…
Maar, het haat-gevoel over de schildklier vind ik toch iets anders. Dan ga je je aandacht heel erg negatief richten op een klier die het al zo moeilijk heeft, en het slachtoffer is van Graves. Dit vind ik destructieve emoties (haat en woede) die tegen je gaan werken en ook het helend vermogen van je lichaam verminderen. Ik zeg niet dat je nu allerlei verklaringen van liefde aan je schildklier moet geven. Wel is het zo dat het accepteren van je ziekte je een soort innerlijke rust geeft. Ook het besef dat je je liefde ergens kwijt kunt aan iemand, helpt je om je helend vermogen te versterken.
Helende en destructieve emoties..
Het antwoord op destructieve emoties als boosheid of woede zijn positieve emoties. Denk hierbij aan blijdschap, liefde of dankbaarheid. Let wel, positieve emoties kunnen nooit tegelijkertijd aanwezig zijn met negatieve emoties. Positieve emoties doen negatieve emoties verbleken. Probeer eens het volgende: tijdens een ruzie maak je een grap (wel een goede:-) en kijk dan eens hoe snel de sfeer verandert!
Professor Hawkins, een Engelse psycholoog heeft onderzoek gedaan naar de meest helende en ook destructieve emoties. Wat blijkt nu? Gevoelens van schaamte zijn erg destructief. Maar ook emoties die horen bij een schuldgevoel zijn erg slopend.
Volgens Hawkins zijn de meest helende emoties zijn de emoties die horen bij innerlijke rust. Let wel, hij heeft het hier over een onvoorwaardelijke vorm van innerlijke rust. Dus innerlijke rust als een zijnstoestand ongeacht hoe het leven zich aandient.
Op een ander vlak is het volgens Hawkins ook erg belangrijk om ergens voor te leven. Of je nu een doel hebt of een kat/hond waar je voor leeft, als je maar je liefde ergens in kwijt kunt. Hoe meer passie je kwijt kunt in je leven des te gezonder je bent. Dat laatste is dan ook meteen en waarheid als een koe.