Vervolg van deel 1 (de milieu gifstoffen)
Chemische stoffen van kunststof
De meeste kunststoffen worden gemaakt van aardolie. En andere chemicaliën worden toegevoegd om de eigenschappen van het plastic te veranderen. BPA (bisphenol-A) wordt bijvoorbeeld gebruikt om plastic harder te maken. Maar er is ook vastgesteld dat het een negatieve invloed heeft op de menselijke gezondheid. Omdat het uitloogt(Uitlogen is een proces waarbij mineralen uit een vaste substantie worden onttrokken door middel van oplossing in een vloeistof) in voedsel en water wanneer het wordt opgeslagen in plastic.
Voor onze doeleinden, BPA heeft het potentieel om een overactief immuunsysteem te creëren via verschillende mechanismen. En wanneer dit gebeurt, kan uw immuunsysteem beginnen te reageren op voedsel en andere inherent niet-schadelijke stoffen. Uw immuunsysteem kan ook beginnen te reageren op eiwitten op uw eigen cellen (ook bekend als auto-immuniteit). Deze scenario’s veroorzaken cellulaire schade en ontstekingen, wat kan leiden tot een lekkende darm.
Additieven in voedsel
Verwerkte voedingsmiddelen zitten vol met ingrediënten die in een laboratorium zijn gemaakt. Deze ingrediënten hebben weinig tot geen gelijkenis met echt voedsel. Het doel van deze ingrediënten is om producten er goed uit te laten zien, goed te laten ruiken, goed te laten smaken, goed te laten aanvoelen in je mond, en voor altijd houdbaar te maken op de plank. Want dat is hoe ze ervoor zorgen dat je terug blijft komen voor meer.
Maar omdat deze ingrediënten geen echt voedsel zijn, heeft je lichaam het moeilijk om ze te verwerken. Het zijn vreemde chemicaliën die je lichaam moet ontgiften. Wanneer ze niet vaak en in kleine hoeveelheden worden geconsumeerd, kan een gezond ontgiftingssysteem het wel bijbenen. Tegenwoordig worden we echter voortdurend gebombardeerd met chemicaliën waar ons lichaam mee moet leren omgaan.
Emulgatoren zijn een categorie levensmiddelentoevoegingen die worden gebruikt om producten te stabiliseren die zijn gemaakt met een combinatie van vetten en ingrediënten op waterbasis. Ze helpen voorkomen dat de twee van elkaar gescheiden worden en verbeteren de textuur.
Er is een breed scala van emulgatoren in gebruik. In de voedingsindustrie worden ze gewoonlijk “oppervlakte-actieve stoffen” genoemd. Onderzoek (https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/25676324/) heeft aangetoond dat ze in staat zijn de slijmlaag die de darmwand beschermt te verzwakken en de hechte verbindingen tussen de darmcellen losser te maken.
Er zijn ook aanwijzingen (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6835893/) dat levensmiddelenadditieven op basis van deze oppervlakte-actieve stoffen het evenwicht tussen darmbacteriën kunnen verstoren. Toen in deze studie (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4910713/) bijvoorbeeld emulgatoren op basis van oppervlakteactieve stoffen werden toegediend aan muizen, groeiden de populaties van slijmafbrekende bacteriën en dit leidde tot de ontwikkeling van inflammatoire darmziekten.
In deze ex vivo (menselijk weefsel bestudeerd in een externe omgeving) studie (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5940336/) veroorzaakten emulgatoren de groei van pro-inflammatoire darmbacteriën, wat leidde tot darmontsteking.
Maltodextrine is een ander veelgebruikt voedingsadditief. Het wordt gemaakt van maïs, rijst, aardappel, of tarwezetmeel. En het wordt over het algemeen gebruikt als verdikkingsmiddel. Maar net als emulgatoren, heeft het geen goede reputatie als het op je darmen aankomt.
Bij biggen is aangetoond dat het necrotiserende enterocolitis https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2850085/ ) ( kan veroorzaken, wat bacteriële infecties en extreme darmontsteking veroorzaakt.
In deze studie werden bij muizen die maltodextrine toegediend kregen, (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4084946/ ) veranderingen in hun darmbacteriën waargenomen die hen verhinderden om Salmonella infecties te bestrijden.
In een andere studie bij muizen werd geconcludeerd dat maltodextrine de productie van beschermend darmslijm verminderde, darmontsteking uitlokte en het risico op colitis verhoogde. (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6369223/)
Kunstmatige zoetstoffen lijken misschien een wonder, maar ze kunnen op verschillende manieren schade aanrichten. Wat je darmen betreft, hebben studies (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6835893/) aangetoond dat ze de samenstelling van je darmbacteriën ongunstig kunnen beïnvloeden en darmontsteking kunnen bevorderen.
Uit dit muizenonderzoek bleek bijvoorbeeld dat Splenda de populatie van potentieel pathogene Gram-negatieve bacteriën, waaronder E. Coli, Salmonella en Helicobacter, deed toenemen.
Titaniumdioxide is een veelgebruikte witte kleurstof voor levensmiddelen die ook een negatieve invloed kan hebben op je darmen. In dit onderzoek (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5530483/) keken onderzoekers naar de effecten van titaniumdioxide op muizen en menselijke gekweekte cellen van personen met colitis. Zij rapporteerden dat titaniumdioxide het vrijkomen van ontstekingsstoffen in de darmen veroorzaakte, waardoor hun toestand verergerde en de darmpermeabiliteit toenam.
Vleeslijm (ook wel microbiële transglutaminase genoemd) wordt in het geheim door levensmiddelenfabrikanten gebruikt om kleinere stukjes vlees aan elkaar te “lijmen” tot één groter stuk. Het wordt ook toegevoegd aan zuivelproducten, zoals yoghurt en ijs, om hun textuur te verbeteren. Het helpt dus de winst te verhogen. Maar het kan ook de bekleding van je darmen aantasten.
Vleeslijm verandert de fysieke structuur van eiwitten. Dus als je eiwitten eet die met vleeslijm zijn behandeld, worden ze moeilijker verteerbaar. Je lichaam zal ze ook minder snel herkennen. Je immuunsysteem zal dus eerder reageren, wat kan leiden tot ontstekingen en een lekkende darm.
Er zijn zelfs aanwijzingen (https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26084478/) dat de combinatie van vleeslijm en gluteneiwitten een andere factor kan zijn die bijdraagt aan de toename van coeliakie, een ziekte die nauw samenhangt met een lekkende darm. In wezen kan het de kans vergroten dat je immuunsysteem reageert op gluteneiwitten.
Nanodeeltjes worden niet aan voedsel toegevoegd. Ze worden gebruikt in voedselverpakkingen als een antimicrobieel middel. Maar net als plastic chemicaliën kunnen ze uitlogen in ons voedsel en water.
Dierstudies hebben aangetoond dat nanodeeltjes schade aan darmcellen, darmontstekingen en onevenwichtigheden in de darmbacteriën kunnen veroorzaken.
Dit is geen volledige lijst van alle levensmiddelenadditieven die in verband worden gebracht met een leaky gut. Het is duidelijk dat deze in het lab gemaakte ingrediënten voordelen kunnen hebben wat betreft smaak, textuur en houdbaarheid. Maar we kunnen de potentiële gevaren niet negeren. Levensmiddelenadditieven zijn een van de vele redenen waarom het eten van bewerkt voedsel wordt afgeraden.
Genetisch gemodificeerde voedingsmiddelen (GMO’s)
Genetisch gemodificeerde voedingsmiddelen zijn gewassen die genetisch zijn veranderd om specifieke eigenschappen te hebben. Aan bepaalde gewassen kunnen bijvoorbeeld bacteriële genen worden toegevoegd die ervoor zorgen dat de gewassen eiwitten produceren die insecten doden.
Dit klinkt misschien als iets goeds. Maar het is moeilijk om de gezondheidseffecten van genetisch gemodificeerd voedsel bij mensen te bestuderen. Daarom begrijpen we de potentiële schade niet volledig. Onderzoek suggereert echter dat er onbedoelde gevolgen kunnen zijn, zie: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK424534/
Het wijzigen van het DNA van een gewas kan er bijvoorbeeld toe leiden dat de plant “onnatuurlijke” stoffen gaat produceren. Het is mogelijk dat je immuunsysteem deze nieuwe verbindingen als giftige stoffen of allergenen ziet.
In feite wordt onze voedselvoorziening overspoeld met genetisch gemanipuleerde maïs en soja. Ze worden veel gebruikt in bewerkte voedingsmiddelen. Plus, veel levensmiddelenadditieven zijn gemaakt van genetisch gemodificeerde maïs, waaronder maltodextrine en hoge fructose maïssiroop. Dus, onze blootstelling is hoog. En het is interessant dat maïs en soja ook twee van de meest allergene voedingsmiddelen zijn.
Planten kunnen ook meer of minder van een bepaalde natuurlijke verbinding produceren. En de consumptie ervan in abnormaal hoge of lage concentraties kan een probleem veroorzaken.
Bovendien, misschien heb je gehoord van “Round-up Ready” gewassen? In wezen zijn dit gewassen die genetisch gemodificeerd zijn om zware toepassingen van het herbicide glyfosaat te weerstaan. En het was al besproken hoe glyfosaat lekkende darmen kan veroorzaken.
Zware metalen
Zoals van veel van de hierboven besproken toxines, is van zware metalen in dierstudies aangetoond dat ze het evenwicht van de darmbacteriën verstoren.
Nogmaals, we hebben het niet over hoge doses zware metalen. In deze studie kregen muizen een lage dosis cadmium toegediend. Vergelijkbaar met “aanvaardbare” niveaus gevonden in drinkwater. Ze ontdekten dat hun darmbacteriën negatief werden beïnvloed, wat intestinale permeabiliteit veroorzaakte. Als gevolg daarvan werden hogere niveaus van cadmium gevonden in de levers van de muizen, die vervolgens leverschade veroorzaakten.
Agressieve lichaamsbeweging
Ik denk dat alle deskundigen het erover eens zijn dat lichaamsbeweging goed is. Maar net als alles kan overdreven lichaamsbeweging schadelijk zijn. Uit deze systematische review https://onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1111/apt.14157 )( blijkt dat naarmate de duur en de intensiteit van de oefeningen toenemen, ook de kans op darmschade en lekkende darmen toeneemt. Vooral bij mensen met bestaande darmaandoeningen.
De aandoening wordt aangeduid als “inspanningsgeïnduceerd gastro-intestinaal syndroom.” En er zijn twee mogelijke routes.
De eerste route heeft te maken met stress. Lichamelijke activiteit activeert de stressrespons van je lichaam. Voor korte periodes, is dit een goede zaak. Maar trainen met hoge intensiteit gedurende een langere periode houdt je lichaam langer in de vecht- of vluchtmodus dan gewenst. Stresshormonen zorgen ervoor dat je voedsel langzamer door je spijsverteringskanaal gaat, wat kan leiden tot spijsverteringsproblemen (zoals een opgeblazen gevoel en winderigheid). Door stress veroorzaakte inspanning kan er ook voor zorgen dat voedsel niet volledig wordt verteerd en geabsorbeerd. Voedseldeeltjes kunnen dus te lang blijven zitten en uiteindelijk celbeschadiging veroorzaken en tot darmpermeabiliteit leiden.
De tweede route heeft te maken met de bloeddoorstroming. Meer specifiek kan agressieve lichaamsbeweging de hoeveelheid zuurstof die aan de darmcellen wordt geleverd verminderen, wat celschade en disfunctie kan veroorzaken.
Stress
Overmatige lichaamsbeweging is één vorm van stress. Maar er zijn vele andere vormen van stress waarmee we te maken krijgen. Helaas ervaren veel mensen tegenwoordig chronische stress. Of het nu gaat om fysieke stress (bijv. ziekte, trauma of verwondingen), psychologische stress, of beide.
Studies hebben aangetoond dat trauma’s van operaties of ernstige verwondingen darmpermeabiliteit kunnen veroorzaken. En het is algemeen bekend dat de stress die proefdieren tijdens het transport ondervinden, de werking van hun darmbarrière aantast. (https://journals.physiology.org/doi/full/10.1152/ajpgi.2001.280.1.g7)
In deze studie kregen de ratten gedurende 5 dagen dagelijks sessies van 1 uur waarbij zij aan alle kanten door water werden omringd. Deze situatie veroorzaakt een lichte mate van stress. Onderzoekers geloven dat dit het beste het niveau van alledaagse stress bij mensen nabootst (in tegenstelling tot acute stress).
De ratten verloren gewicht. Hun voedselinname daalde. En de darmpermeabiliteit nam toe. De onderzoekers suggereren dat mestcellen er iets mee te maken hadden. In wezen kan stress mestcellen in je darmen activeren. En vergeet niet dat mestcellen ontstekingsstoffen afgeven die de integriteit van je darmslijmvlies kunnen verzwakken.
Studies hebben ook aangetoond dat stress je darmbacteriën kan veranderen. Uit dit onderzoek bleek dat stress bij ratten ervoor zorgde dat bacteriën aan de slijmlaag van hun darmen bleven kleven, wat tot een infectie kan leiden. En deze studie toonde aan dat wanneer jonge apen van hun moeder werden gescheiden, hun populatie van heilzame Lactobacillus darmbacteriën afnam en hun gevoeligheid voor darminfecties toenam.
Aardappelen (Wat?!?)
Ik weet al wat je denkt … “No way dat ik aardappelen ga opgeven!”
Dierstudies hebben aangetoond dat verbindingen (ook wel glycoalkaloïden genoemd) in aardappelen de darmcelmembranen doorlaatbaar kunnen maken voor ongewenste stoffen, wat kan leiden tot een lekkende darm.
Interessant is dat deze glycoalkaloïden geconcentreerd zijn wanneer aardappelen worden gebakken. Onderzoekers suggereren dat dit de reden kan zijn waarom de prevalentie van inflammatoire darmziekten het hoogst is in landen waar de grootste hoeveelheden gefrituurde aardappelen worden geconsumeerd.
Omdat aardappelen nachtschade-planten zijn, worden ze vaak verwijderd uit het dieet van mensen met auto-immuunziekten, wat leidt tot groot succes en verbeteringen – vooral bij auto-immuun artritis.
Gluten – de moeder van leaky gut
Dit artikel zou niet compleet zijn zonder het bespreken van gluten. Voor gluten-gevoelige personen, gluten veroorzaakt lekkende darm op de volgende manieren.
Wanneer darmcellen in contact komen met glutenproteïnen, produceren en scheiden de cellen een eiwit af dat zonuline heet. En zonuline is direct verantwoordelijk voor het reguleren van de strakke verbindingen tussen je darmcellen. Dus als de productie van zonuline toeneemt, worden de strakke verbindingen tussen je darmcellen losser en ontstaan lekkende darmen. In deze studie ontdekten onderzoekers dat een glutenvrij dieet de zonuline niveaus en anti-gluten antilichamen aanzienlijk verminderde bij mensen met niet-celiac gluten gevoeligheid. Zonuline niveaus werden ook gecoördineerd met niveaus van auto-immuun antilichamen die worden gebruikt om coeliakie te diagnosticeren. En de onderzoekers vonden bewijs voor genetische factoren die beïnvloeden hoe goed zonuline niveaus reageren op een glutenvrij dieet. (https://bit.ly/3aFT8pZ)
Wanneer je gluten eet, wordt je immuunsysteem getriggerd. Mestcellen in je darmen worden geactiveerd. De immuunreactie en de daaruit voortvloeiende schade die optreedt als reactie op gluten is een vorm van fysieke stress.
Omdat gluten darmschade en ontstekingen veroorzaken, heeft het een negatieve invloed op je vermogen om voedsel te verteren en voedingsstoffen op te nemen. Maar de schade blijft niet beperkt tot je darmen. Organen die verantwoordelijk zijn voor de productie van je spijsverteringssappen kunnen ook worden aangetast, wat de spijsvertering verder kan belemmeren. Voedsel blijft dus te lang in je spijsverteringskanaal zitten, waardoor het onrust veroorzaakt en je immuunsysteem wordt geactiveerd. Er ontstaan ook tekorten aan voedingsstoffen, die fysieke stress veroorzaken. Bovendien is een breed scala aan voedingsstoffen nodig om een gezonde darm te behouden.
De door gluten veroorzaakte vernietiging kan leiden tot een onevenwichtige darmbacterie, die ontstekingen en een verstoord microbieel evenwicht kan veroorzaken. Plus, de medicijnen die gebruikt worden om de symptomen geassocieerd met gluten gevoeligheid te behandelen kan de samenstelling van uw darmbacteriën veranderen, zoals eerder besproken.
Glutenrijke voedingsmiddelen zijn vaak sterk bewerkt, arm aan voedingsstoffen, en vol met pesticiden, plastic chemicaliën, en levensmiddelenadditieven. Ze bevatten ook veel zetmeel en suiker, wat kan bijdragen aan een onevenwichtige darmbacterie en overgroei van gisten.
Het onderstaande diagram geeft een overzicht van de meest voorkomende oorzaken van een lekkende darm. Zorg ervoor dat u het deelt met uw dierbaren – vooral als ze lijden aan auto-immuunziekten.
